Βαρύς ο φετινός χειμώνας και μοιραία το μυαλό γυρίζει σε αντίστοιχους παλαιότερους, που χάραξαν έντονα με το πέρασμα τους, το κρύο χρονολόγιο της χώρας. Ας ταξιδέψουμε σ’ έναν απ’ αυτούς, μέσα από τις σελίδες της «Χαβαλιέ».
Ζόρικος χειμώνας, ο χειμώνας του ’63.
Κάθε λίγο και λιγάκι, η Θεσσαλονίκη «ντύνονταν» στα λευκά και το κρύο στις αραιοκατοικημένες συνοικίες της, γίνονταν ανυπόφορο.
Οι άνθρωποι έβγαιναν από τα σπίτια μόνο για σοβαρό λόγο και δύσκολα αποχωρίζονταν την παρέα της ξυλόσομπας.
Η βρύση στη γωνιά του οικοδομικού τετραγώνου πάγωνε στη διάρκεια της νύχτας και το πρωί οι νοικοκυρές την «έλουζαν» με βραστό νερό, για να καταφέρουν να «ξανατρέξει» και μπορέσουν να γεμίσουν στάμνες και κουβάδες.
Εκτεθειμένες για ώρα πολλή στον «Βαρδάρη», που τις «περόνιαζε» κι ας φόραγαν ότι είχαν και δεν είχαν.
Μεγάλη ταλαιπωρία η προμήθεια του νερού εκείνα τα χρόνια, το χειμώνα όμως ήταν μαρτύριο.
Ο Μουρμούρας είχε να κάνει μεροκάματο τρεις μήνες κι έπεσε σε κατάθλιψη.
Ούτε στο καφενείο δεν μπορούσε να πάει πια, μα ούτε ήθελε να βλέπει και κανέναν.
Ακόμα και ο Ξενοφώντας δεν τολμούσε να του μιλήσει και δεν ήξερε πώς να τον χειριστεί.
Το χτύπημα στην πόρτα ακούστηκε δυνατά και το λιγοστό φως που έμπαινε από το σαγρέ κρύσταλλο, χάθηκε.
Μια τεράστια σκιά μπροστά του, σκοτείνιασε εντελώς το σπίτι και η φωνή ολοκλήρωσε το ξάφνιασμα της Κλειώς και του Δημητρού.
-Μήτσο…Μήτσο!…Μέσα είσαι;
Ο Μουρμούρας έκπληκτος απ’ τον απρόσμενο επισκέπτη, σηκώθηκε και γυρνώντας προς την Κλειώ είπε:
-Ο Παναγιώτης…Ο Παναγιώτης ο ψηλός είναι.
Άνοιξε την πόρτα και ένας άνθρωπος δύο μέτρα, με τεράστιες πλάτες, ροδοκόκκινα μάγουλα και κάτασπρα μαλλιά, έκανε την εμφάνιση του.
Τους χαιρέτισε κι έπειτα έβγαλε από την τσέπη μια μεγάλη σοκολάτα, που την πρόσφερε στον Γιαννάκη.
Ο μικρός κοίταξε τον Μουρμούρα κι αυτός του έγνεψε να την πάρει.
-Ευχαριστώ «θείο» Παναγιώτη.
Η χερούκλα του «θείου» χάιδεψε το κεφαλάκι του.
-Τι έγινε μάστορα; Έτσι είπαμε; Γιατί χάθηκες;
-Χέσ’τα Παναγιώτη! Νομίζω πως καταλαβαίνεις.
-Καταλαβαίνω, αλλά δεν κάνουν έτσι οι άνθρωποι.
Η Κλειώ του έψησε καφέ. Μόνο γι’ αυτόν! Ο «ψηλός» υποπτεύθηκε την αιτία.
Ρούφηξε μια γουλιά. Ήταν πολύ ελαφρύς. Τώρα ήταν σίγουρος.
Ήθελαν να πουν πολλά. Δεν είπαν τίποτα.
Σηκώθηκε και τύλιξε το κασκόλ γύρω απ’ το λαιμό του.
-Κατέβα καμιά μέρα απ’ το Καραβάν Σαράι να τα πούμε.
-Θα δούμε Παναγιώτη…Θα δούμε.
Έκατσε στη θέση του σκεφτικός και η Κλειώ πλησίασε να πάρει το φλιτζάνι .
- Τι είναι αυτός ο φάκελος Δημητρό μου; Εσύ τον έβαλες;
Ένας άσπρος φάκελος, που βρισκόταν κάτω απ’ το τραπεζομάντιλο, φάνηκε καθαρά όταν αποχωρίστηκε το πιατάκι που τον κάλυπτε.
Ο Μουρμούρας τον πήρε στα χέρια. Έβγαλε από μέσα μια δεσμίδα χιλιάρικα! Τα μέτρησε.
- …18…,19…,20! Ο «ψηλός»… Αυτός τον άφησε.
Τινάχτηκε πάνω και βγήκε στο δρόμο όπως ήταν. Έστριψε στην «Ηλιουπόλεως» και φτάνοντας στο καφενείο του Αγάπιου, είδε τον Παναγιώτη να περπατά βαριά πάνω στο χιόνι, μπροστά στο παπλωματάδικο του κυρ-Ανέστη.
Του φώναξε να σταματήσει.
- «Ψηλέ», αυτό που έκανες δεν το δέχομαι, είπε λαχανιασμένος μόλις τον πλησίασε και προσπάθησε να του βάλει το φάκελο στην τσέπη.
Μια σάρκινη «τανάλια» του άρπαξε το χέρι!
-Μήτσο, σε ξέρω και με ξέρεις. Από μένα δεν περιμένει κανείς το παραμικρό.
Έχεις οικογένεια και είναι άδικο να στερείστε. Αν δεν τα δεχτείς δεν θέλω να μου ξαναμιλήσεις, ολοκλήρωσε ο Παναγιώτης και χαλάρωσε την «τανάλια».
Ο Μουρμούρας τον κοίταξε με μάτια βουρκωμένα και του Παναγιώτη όμως, είχαν γίνει σαν τα μάγουλα του.
Γυρνώντας στο σπίτι, σταμάτησε στο μπακάλικο της Κατίνας.
