Ο Γιάννης ο Σποραδιανός είχε μόλις κλείσει τα 16 χρόνια, πρόλαβε όμως να φτάσει το μπόϊ στα 1,94 και το βάρος στα 100 κιλά. Τον αθλητισμό ούτε που τον είχε ακουστά, γιατί όταν είσαι «πειρατής» δεν έχεις χρόνο για άλλα πράγματα.
Η μεγάλη του αγάπη ήταν το ραδιόφωνο και ξόδευε όλο το χαρτζιλίκι[που δεν ήταν μικρό] στα τσίντσιρα-μίντσιρα, που ήταν απαραίτητα για τον ραδιοσταθμό του.
Εκείνο το μεσημέρι συναντήθηκε με την μοίρα του. «Εδώ πολυτεχνείο….εδώ πολυτεχνείο Σας μιλά ο ελεύθερος…». Ο Γιαννάκης δεν σήκωσε κεφάλι για ώρες και όταν άκουσε την έκκληση, ανταποκρίθηκε αμέσως. «Όσοι φίλοι ραδιοερασιτέχνες ακούν το σήμα μας, ας το ενισχύσουν…αναμεταδώστε το σήμα μας…». Το ίδιο έκανε και την επόμενη μέρα. Ένοιωθε τους φοιτητές σαν δικούς του ανθρώπους, συντρόφους και συνοδοιπόρους και ας μην είχε μέχρι τότε, την παραμικρή σχέση με την πολιτική.
Όμως ένα περίεργο σιδερένιο τέρας, με κεραίες που έψαχναν για θήραμα, περιδιάβαινε ήδη τους δρόμους της Νέας Σμύρνης, ώσπου τον εντόπισε.
Σε λίγα λεπτά, άνδρες της Ασφάλειας περικύκλωσαν το σπίτι και δύο απ’ αυτούς έσπασαν την πόρτα του ημιυπόγειου, που στέγαζε το «πειρατικό» του Σποραδιανού.
Τον άρπαξαν με μπουνιές και κλοτσιές και τον έχωσαν στο αυτοκίνητο. Έντρομη η κυρά-Λένη είδε το παιδί της να χάνεται, μα δεν άργησε να σκεφτεί την μόνη λύση. Τον αδελφό της, στρατηγό της αστυνομίας, που αποστρατεύτηκε δύο χρόνια πριν.
Δεν είχαν καλές σχέσεις, εξ αιτίας κάποιων κληρονομικών, μα τέτοια ώρα τέτοια λόγια! Τον βρήκε και με την ψυχή στο στόμα άρχισε να του εξηγεί. Δεν την άφησε να πει πολλά. Έβαλε βιαστικά τα παπούτσια και το σακάκι και μπήκαν στο αμάξι.
Την άφησε στο σπίτι της και γκάζωσε. Ήξερε που θα βρει τον ανιψιό του. Κατέβηκε τα σκαλοπάτια δύο-δύο. Άκουγε ήδη ουρλιαχτά. Άνοιξε την πόρτα με κλοτσιά και είδε τον Γιάννη στον πάγκο του Προκρούστη με πόδια γυμνά και τον βασανιστή με το κλομπ στο χέρι. Η «φάλαγγα» είχε αρχίσει.
Του έδωσε ένα χαστούκι και έλυσε το παιδί. Ύστερα το φορτώθηκαν με έναν άλλο και το ανέβασαν στο ισόγειο. Έβαλε τον αξιωματικό να ειδοποιήσει ασθενοφόρο, «κατεβάζοντας καντήλια» και απειλώντας θεούς και δαίμονες.
Όλα τακτοποιήθηκαν «υπηρεσιακά», εκτός του «φακέλου». Αυτός γράφτηκε, καταγράφτηκε και τίποτα δεν μπορούσε να τον διαγράψει!
Όταν τον είδε ο Μαυρομάτης, να μπαίνει στον στρατιωτικό θάλαμο για πρώτη φορά, νόμισε πως έβλεπε να περπατά μια τεράστια πάπια! Αιτία δεν ήταν μόνο το ύψος και ο όγκος του, μα και η «φάλαγγα» που είχε αφήσει τα αποτυπώματα της.
Δέθηκαν πολύ οι δυό τους και πιο πολύ όταν έκαναν το μεγάλο κόλπο, ενημερώνοντας τις εφημερίδες της αντιπολίτευσης, για τα βιογραφικά πολλών χουντικών αξιωματικών του Έβρου, που προστάτευε ο περιβόητος Αβέρωφ!
Ο Γιάννης Σποραδιανός πέρασε «απέναντι» γιατί έκανε αυτό που έλεγε η καρδιά και η συνείδηση του. Έτσι που το έκαναν και άλλοι «μοναχικοί καβαλάρηδες», χωρίς συμμετοχή σε στρατηγικές, προβοκάτσιες, τακτικές και βρώμικα παιχνίδια.
Πάντα τέτοιες μέρες [και όχι μόνο] θυμόταν ο Μαυρομάτης τον συνονόματο Γιάννη από τη Νέα Σμύρνη.
Τον θυμόταν όμως, όσο ζούσε και ο στρατηγός, που δεν κατάφερε να του αλλάξει μυαλά και μουρμούριζε: «Ηλίθιοι…ηλίθιοι…με τις βλακείες σας χάσαμε ένα δικό μας παιδί»!
