-Επόμενη στάση, η Ανδροφλόγα. Οι πληροφορίες έλεγαν, πως ήταν νησί της ηρεμίας και επαληθεύτηκαν εντελώς.
Ακουμπισμένοι στην κουπαστή, ενώ το καράβι έδενε, δυσκολευόμασταν να πιστέψουμε πως το λιμανάκι ήταν πραγματικό και όχι ζωγραφιά.
Μια «ζωγραφιά», που εκτός της θάλασσας και της προβλήτας, είχε μόνο έναν καφενέ.
Αποβιβασθέντες εκ του πλοίου δύο και μια μοτοσικλέτα!
- Τουριστικό κύμα, έ;
- Κοσμοπλημμύρα!
Μπήκαμε και παραγγείλαμε καφεδάκια.. Ο γέρος, πριν βάλει το μπρίκι στη φωτιά, ρώτησε από πού ερχόμαστε.
Ήταν φανερό, πως δεν ήταν συνηθισμένος να βλέπει ξένους.
Ειδικά μάλιστα, όταν έμαθε πως είμαστε απ’ τη Σαλονίκη, μας κοίταζε σαν εξωγήινους.
- Ποιος να πάει στην Ανδροφλόγα, εκείνη την εποχή;
- Ακριβώς. Ήπιαμε τους καφέδες, πήραμε τις πληροφορίες μας και ξεκινήσαμε για τη Χώρα.
Ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμασταν. Ορεινό χωριό, με τη θάλασσα να σκάει στις ρίζες του και σπίτια χτισμένα στους βράχους, να κρέμονται πάνω απ’ το πέλαγος και να σε βάζουν σε σκέψεις για την ασφάλεια τους.
Στην πλατεία, ένα μαγαζί για όλες τις ανάγκες, με τραπεζάκια αραδιασμένα κάτω από ένα υπεραιωνόβιο πλατάνι.
Την επόμενη μέρα, ανακαλύψαμε και μια χασαποταβέρνα. Η απόφαση ήταν άμεση: Τα μεσημέρια σ’ αυτήν και τα βράδια στο πλατάνι.
Περάσαμε όμορφα στην Ανδροφλόγα . Η μοναδική απειλή ήταν η βαρεμάρα, αφού άλλους επισκέπτες -στη συγκεκριμένη περίοδο-το νησί δεν είχε! Κάθε φορά όμως που μας «πλάκωνε», κάτι συνέβαινε, που ανανέωνε το ενδιαφέρον μας!
Το πιο ωραίο και αναπάντεχο, εμφανίστηκε μπροστά μας, την τρίτη νύχτα.
Αφού φάγαμε, πίνοντας και 2-3 κρασάκια με τους ντόπιους, είπαμε να περπατήσουμε.
«Που θα πάτε βρε παιδιά; Δεν έχει τίποτα, έξω απ’ το χωριό. Είναι και μαύρο σκοτάδι»
«Δεν πειράζει. Θα βαδίσουμε λίγο, να ξεμουδιάσουμε»
Περπατήσαμε αρκετά και πάνω που λέγαμε να επιστρέψουμε, ένα αμυδρό φως σε απροσδιόριστη απόσταση, μας τράβηξε την προσοχή.
« Τι είναι πάλι αυτό;», ρώτησα τη Μάχη.
«Τι να σου πω; Δεν πάμε να δούμε;»
- Κατευθυνθήκαμε προς το φωτάκι. Λίγα μέτρα μετά, κάτι σαν μουσική άρχισε να φτάνει στ’ αυτιά μας.
Κοιταχτήκαμε παραξενεμένοι. Όσο πλησιάζαμε, η μουσική δυνάμωνε.
Το θαύμα που πολύ θα θέλαμε να γίνει, έγινε!
Ένα πετρόκτιστο μπαράκι στη μέση του «πουθενά», με τσίγκινα τραπεζάκια και καρέκλες του σκηνοθέτη!
Μπροστά στα τραπέζια ένα αλώνι, διαμορφωμένο σε πίστα και πάνω της ένας τύπος με μακριά μαλλιά, να χορεύει σε ρυθμούς σκληρού ροκ!
Μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Κάτσαμε διακριτικά, παρακολουθώντας τον άνδρα και τον μοναχικό χορό του.
Αρκετή ώρα μετά, ο δίσκος τέλειωσε και ο τύπος μουσκεμένος απ’ τον ιδρώτα, «προσγειώθηκε» και το βλέμμα του έπεσε πάνω μας.
Κούνησε το κεφάλι, να σιγουρευτεί πως βλέπει καλά.
- Γύρισε ο άνθρωπος στην πεζή πραγματικότητα.
- Μας προσβάλεις! Τα παιδιά σου, πεζή πραγματικότητα;
- Καλά, καλά, μην κάνεις έτσι. Μια κουβέντα είπα.
Ο φίλος ήταν μια ιδιαίτερη, όσο και ενδιαφέρουσα περίπτωση.
Η σχέση του με το νησί προέρχονταν από τη μάνα του, που έφυγε από κει πριν πολλά χρόνια. Από τη μάνα του και το χωραφάκι, με το αλώνι της ροκ.
« Η ιδέα παιδιά, μου μπήκε από την πρώτη χρονιά που πάτησα τα πόδια μου στην Ανδροφλόγα και δεν άργησα να την υλοποιήσω», μας είπε και συνέχισε:
«Το επόμενο καλοκαίρι, αποβιβάστηκα στο νησί παρέα με πέντε φίλους, μερικά δοκάρια και τέσσερα πορτοπαράθυρα. Από πέτρες, όπως θα έχετε διαπιστώσει, στην Ανδροφλόγα έχουμε πλεόνασμα.
Σε δυό μήνες, το μπαρ ήταν έτοιμο!
Από τότε, έκτη χρονιά φέτος, έρχομαι από τον Μάη, κάνω τις απαραίτητες μικροεπισκευές και απολαμβάνω τη μοναξιά μου.
Ιούλιο και Αύγουστο, έρχονται οι φίλοι και η κοπελιά μου, κρατώντας υποχρεωτικά και τα «ξίδια» τους.
Εδώ κοιμόμαστε, εδώ τρώμε, εδώ πίνουμε. Ζωή χαρισάμενη!»
-Ομολογώ πως τον ζηλέψαμε. Το Χαβαλιέδικο όνειρο στην πράξη.
Περιττό να σου πω, ότι κάθε βράδυ μετά το φαγητό, κάναμε παρέα στον φίλο μας και λίγο πριν το ξημέρωμα τελειώναμε με καυγά, πάντα για τον ίδιο λόγο. Τον λογαριασμό!
-Παραδέχομαι πως είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη για τη ζωή!
- Πράγματι. Όσο ζω θα θυμάμαι την Ανδροφλόγα, με τον Άλκη και το μπαράκι του και τον Κωνσταντή με τις φυλλάδες του.
- Τον ξεχάσαμε αυτόν. Για λέγε, για λέγε!
