Χαβαλιέ

Η Χαβαλιέ είναι η Ελλάδα του Μουρμούρα, των γεννημένων Μύθων, μα και των κατασκευασμένων.

Είναι η δική μας Ελλάδα, μα και η Ελλάδα των Βιαστών και των ατάλαντων Θεατρίνων της.

Ένας παλιός Κομμουνιστής, ένας μάγκας απ’ το Βαρδάρι και ένα «παιδί» της Μεταπολίτευσης, κατηγορούν και απολογούνται, περηφανεύονται και ντρέπονται, αναλαμβάνουν το μερτικό που τους ανήκει, στα καλά και στα άσχημα, γιατί όπως λέει και ο πρώτος «Τίποτα δεν προέρχεται από παρθενογένεση».

Το «χθες» και το «σήμερα» ανακαλύπτουν πως είναι συγγενείς, παλιοί εραστές που χάθηκαν, μάνες που χώρισαν από τις κόρες και γιοί από τους πατεράδες.

Καλλιτέχνες και Παλιάτσοι, συγκρούονται για μια θέση στο «σανίδι». Περίεργοι Πολέμαρχοι δίνουν αποκλειστικές παραστάσεις και προσφέρουν στους θεατές κονιάκ με πάγο και κοκτέιλ από λάδι και ρετσίνι.

Παράδεισοι γίνονται μπουλόνια και λαμαρίνες και άλλοι σώζονται από γάτες.

Στη «δική μου Σαλονίκη», το πρώτο βιβλίο της «Χαβαλιέ που τη λέγανε Ελλάδα», ζωντανεύει μια άλλη Θεσσαλονίκη, που λίγοι γνωρίζουν.

Η Σαλονίκη του Ξενοφώντα και των φίλων του, που κοκκινίζει από ντροπή, μα και από ζωή. Μπερδεμένη ανάμεσα σε κόκκινα λαμπάκια και κόκκινες σημαίες, ξεχασμένη από την άλλη πόλη, ψάχνει για χρόνια να βρει ταυτότητα και δεν τη βρίσκει, γιατί έχει πολλές.

Μακρινοί οδοιπόροι από τη Μικρασία, τον Πόντο, την Ανατολική Ρωμυλία, την Πόλη και την ρημαγμένη ενδοχώρα, σμίγουν με τους ντόπιους και φτιάχνουν νέες κοινότητες.

Γλυκαίνουν τους ουρανίσκους με σάμαλι και ζεσταίνουν τα παγωμένα μέλη με σαλέπι.

Στροβιλίζονται σε λάσπες και χώματα, φτιάχνοντας παράγκες από υλικά σκόρπια και δεύτερο χέρι.

Βλέπουν Εβραίους να ξεσπιτώνονται και συγκρούονται με ταγματασφαλίτες.

Συναντούν κυρίες που είναι πόρνες και πόρνες που είναι κυρίες. Απορούν για την βασίλισσα που εξολοθρεύει χωρικούς, μα διαλέγει έναν απ’ αυτούς και τον κάνει κυβερνήτη.

Ακόμα πεταλώνουν άλογα στη Ραμόνα, όταν δέχονται πεσκέσι ένα διαστημόπλοιο. Το στέλνουν οι φίλοι από τη Ρωσία κι ας είναι οι Πολέμαρχοι στην εξουσία.

Ψωνίζουν «ευκαιρίες» στο Βαρδάρι, μα δεν ξεχνούν τον Άρη:

«Δεν βαριέσαι….Όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν»

Χαβαλιέ…..Ένα παραμύθι, πιο αληθινό από την ιστορία τους

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Στις ταβέρνες με τα φαγητά μας

 
- Οι ταβέρνες Αλέξανδρε, άρχισαν πλέον να γεμίζουν και μάλιστα πουλώντας στους πελάτες τα δικά τους φαγητά και όχι νοικιάζοντας τα πιάτα τους!
-Μα τι λες παππού; Νοίκιαζαν οι ταβέρνες τα πιάτα τους;
-Ναι παιδί μου. Απίστευτο ακούγεται, είναι όμως αληθινό. Όσο τραγική κι αν είναι μια εποχή, έχει και την αστεία πλευρά της. Άκου να δεις πως γινόταν. Πήγαινε που λες η οικογένεια στην ταβέρνα,  «στρώνονταν» στις καρέκλες, πάντα με τον ανάλογο θόρυβο κι αμέσως μετά ……
 «Γκαρσόοον…, γκαρσόοον!...». Δυνατά παλαμάκια συνόδευαν την κραυγή!
 Ο σερβιτόρος τσακίζονταν να τρέξει κοντά τους, για να σταματήσουν τις «οχλοκρατικές εκδηλώσεις» κι έπαιρνε παραγγελιά:
«Λοιπόν γράφε! Δυο πατάτες τηγανητές, μια χωριάτικη, ένα μπουκάλι ρετσίνα με δυο ποτήρια, δυο πορτοκαλάδες για τα παιδιά και τέσσερα πιάτα  άδεια»!
Η παραγγελιά είχε γίνει πρόβα στο σπίτι πολλές φορές, πριν ξεκινήσουν για την ταβέρνα, με σκοπό να εκτιμηθεί με ακρίβεια το κόστος της εξόδου!
 Ο σερβιτόρος αποχωρούσε χωρίς να κάνει «κιχ», γιατί αν έκανε , «χαιρέτα τους πελάτες σου που χάνονται».
Όταν έφερνε τα πιάτα, πατέρας και μάνα έριχναν κλεφτές ματιές δεξιά κι αριστερά κι αφού  βεβαιώνονταν πως δεν τους βλέπουν, λες και δεν έκαναν όλοι το ίδιο, γέμιζαν τα κενά με ντολμαδάκια, κεφτεδάκια, μελιτζάνες, κολοκυθάκια και άλλα προτηγανισμένα, αδειάζοντας τα τάπερς  που είχαν βγάλει από την τσάντα της μαμάς!
-Αν είναι δυνατό;!


-Καλάαα!… Κακομελέτα κι έρχεται!

 Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Η Χαβαλιέ που την έλεγαν Ελλάδα»
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)