Οι Χαβαλιέδες, μέσα απ’ τους Μύθους τους, φαντασιώθηκαν όλα όσα ήθελαν να ζήσουν και μερικά είναι αλήθεια πως τα κατάφεραν. Έφτασε όμως κάποια στιγμή, ύστερα από χρόνια, που δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν την πραγματικότητα από τη φαντασίωση, την αλήθεια από το ψέμα, την ιστορία από το Μύθο!
Ένοιωθαν ότι η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο τους και πως κάτι έπρεπε να κάνουν.
Μαζεύτηκαν τότε τα καλύτερα μυαλά της εποχής, στον Οίκο της Παρθένας, ένα καταπληκτικό κτίσμα, που κατά περίεργο τρόπο σώζεται μέχρι σήμερα, για να βρουν διέξοδο.
Παρόντα όλα τα «Ρεύματα» και οι Σχολές Σκέψης, φυσικά οι «κεφαλές» της πόλης, αλλά και οι υπόλοιποι σπουδαίοι Αθηναίοι.
«Τα πάντα πρέπει να μείνουν ως έχουν», φώναξε ο Μυθοπλάστης, ηγέτης της Σχολής των «Φευγάτων».
«Μα είναι δυνατόν, να ζούμε με τα ψέματα;», αναρωτήθηκε ο Φωστήρ, φανατικός οπαδός της πραγματικότητας και σπουδαίος επιστήμονας.
«Και όμως, η φαντασία είναι το μοναδικό όπλο, ενάντια στη ρουτίνα της καθημερινότητας και στη σκληράδα της ζωής», ούρλιαξε ο Αναξιοπαθών, που αποδεχόταν την ιστορία, αλλά προτιμούσε να ζει με τους Μύθους!
Άκρη δεν έβγαινε και όλοι κοίταξαν με ελπίδα τον Λεωκράτη, τον γέροντα σοφό της πόλης, με προσμονή να τους βγάλει από το αδιέξοδο.
Σηκώθηκε από το στασίδι και στο χώρο απλώθηκε νεκρική σιγή.
Ήταν ο μόνος άνθρωπος στην πόλη που όλοι άκουγαν, επειδή μιλούσε πολύ σιγά!
«Άνδρες της Αθήνας, μετά από πολύ σκέψη και με βαρύ αίσθημα ευθύνης, θα σας πω τούτο.
Κανείς τόπος δεν μπορεί να ζήσει με τα ψέματα , τίποτα όμως σκληρότερο από την αλήθεια» κι έκατσε στη θέση του.
«Κολασμένος[1] να ‘σαι βρωμοκαννάβιε[2]! Ποτέ δεν θυμάμαι, να είπες μια καθαρή κουβέντα», μουρμούρισε ο Φωστήρ.
Από δω το είχαν από κει το είχαν, έβγαλαν την απόφαση.
«Δεν γίνεται τίποτα! Ένας είναι ο δρόμος! Καλός- κακός, αυτός είναι!
Θα ζήσουμε από τους Μύθους μας και μέσα στους Μύθους μας.
Θα ζήσουμε διαφορετικά απ’ όλους τους άλλους, με το δικό μας τρόπο, εις τους αιώνας, των αιώνων, αμήν».
- Βρε παππού, έλεγαν τότε αμήν;
- Όχι παιδί μου, δεν έλεγαν, αλλά τι σημασία έχει;
Ύστερα λοιπόν από την σπουδαία απόφαση των Χαβαλιέδων ,για μια ζωή από τους Μύθους και μέσα στους Μύθους, η ιστορία μπήκε σε καθεστώς παρανομίας, αντικαταστάθηκε δε και επίσημα με τη μυθιστορία. Ταυτόχρονα, «έπεσε» για πρώτη φορά στο τραπέζι η ιδέα, να γίνει και επίσημα το Θέατρο τρόπος διακυβέρνησης της χώρας, κάτι που είχε ήδη δοκιμαστεί από θεούς και ανθρώπους και έγινε παμψηφεί αποδεκτή!
Οι αποφάσεις που πάρθηκαν ήταν πολύ σημαντικές και οι Χαβαλιέδες σκέφτηκαν να «σφραγίσουν» αυτή τη χρονιά, ώστε να μείνει για πάντα στη μυθιστορία της χώρας. Με πρόταση του Λεωκράτη, έσπασαν τις μαρμάρινες επιγραφές, έσκισαν τους παπύρους και όλα ξεκίνησαν απ’ την αρχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου