Κάθε που έφταναν στα αυτιά του οι «δόλιες» πληροφορίες, χαμογελούσε ειρωνικά και ψιθύριζε: «Βρωμοχαφιέδες…ρουφιάνοι. Λες και δεν θα πάμε στην Έκθεση, να δούμε με τα μάτια μας την αλήθεια»
Ώσπου…Ώσπου το άκουσε από τον Δήμο:
-Οι δικοί σου συμμετέχουν κανονικά. Χθες βράδυ ήμουν στο περίπτερο τους. Είναι πολύ ωραίο. Έχει….
Ο Μουρμούρας δεν ήταν εκεί, για να ακούσει τη συνέχεια. Είχε περάσει απέναντι και κατευθύνονταν στην Αγία Παρασκευή. Διάβηκε την τεράστια καγκελόπορτα και άρχισε να κόβει βόλτες ανάμεσα σε τάφους και κυπαρίσσια με τέτοιο ρυθμό, λες και τον κυνηγούσαν.
Άρχισε να κουράζεται και η ένταση της φωτιάς που άναβε στο κεφάλι του, μειώθηκε. Ένοιωσε το μυαλό να λειτουργεί ξανά και το βλέμμα να καθαρίζει:
«Και γιατί δηλαδή να μη συμμετέχει; Και πριν τη χούντα, χούντα δεν είχαμε; Αφού συμμετείχε τότε, το ίδιο θα κάνει και τώρα. Και ύστερα…ξέρεις τι είναι να κυματίζουν οι κόκκινες σημαίες, μπροστά στις μούρες των ταγματασφαλιτών;»
Δεν κατάφερε να πείσει ούτε τον εαυτό του, μα την απόφαση την πήρε.
-Κλειώ…Θα πάρω τον Γιάννη, να πάμε βόλτα.
-Που θα πάτε Δημητρό μου;
-Είναι έκπληξη. Θα σου πούμε όταν γυρίσουμε!
Ο νεαρός ήταν ήδη έτοιμος. Έκλεισαν την πόρτα πίσω τους, μπροστά στην απορημένη γυναίκα.
-Που θα πάμε;
-Πάμε στο Βαρδάρι, να πάρουμε λεωφορείο για την Έκθεση.
-Σοβαρά το λες;
-Ολοσόβαρα.
Ο Γιάννης έσφιξε τις μπουνιές του. Τέτοια χαρά δεν την περίμενε.
Έβαλε την μάρκα στη σχισμή και η περιστρεφόμενη σιδεριά γύρισε και τον άφησε να περάσει. Ακολούθησε ο γιος του.
-Έλα από δω…
Στάθηκε και θαύμασε συγκινημένος, την τεράστια κόκκινη σημαία, που κουνούσε το ελαφρύ αεράκι. Δεν πίστευε αυτό που έβλεπε, ούτε τους εκατοντάδες ανθρώπους που σπρώχνονταν στην είσοδο.
«Δικοί μας είναι όλοι αυτοί;», αναρωτήθηκε.
Ήταν και….δικοί τους, μα η βασική αιτία της κοσμοσυρροής ήταν το διαστημόπλοιο, που κουβάλησαν οι Ρώσοι και πριν τη Σαλονίκη είχε περάσει και από τη Σελήνη!
Ο Γιάννης τον έσπρωξε αδημονώντας. Βούτηξαν κι αυτοί στη λαοθάλασσα, κινδυνεύοντας να σκάσουν απ’ την πίεση. Τα πόδια δεν πατούσαν στο δάπεδο και ο Μουρμούρας έμπλεξε ανάμεσα σε δυό ψηλούς, αναγκασμένος να βλέπει μόνο πλάτες.
Σαν κατάφεραν όμως να φτάσουν στο επίζηλο σημείο, ένοιωσαν δικαιωμένοι. Χάζευαν με ανοιχτό στόμα το εξαίρετο δημιούργημα και αν δεν τους έδιωχναν, θα έμεναν ώρες να το θαυμάζουν! Προχώρησαν στην έξοδο, πιο άνετα τώρα πια και ο Δημητρός έριξε κλεφτές ματιές στο χώρο.
Στην πόρτα, δύο όμορφες κοπέλες κρατούσαν πανεράκια, με εκατοντάδες καρφίτσες για το πέτο, που απεικόνιζαν τα εργαλεία των Κομμουνιστών. Σφυρί και δρεπάνι, χρυσά και σε κόκκινο φόντο.
Ο Μουρμούρας κοίταξε τον τελευταίο ασφαλίτη, που «μέτραγε» τις καρφίτσες και άρπαξε δυό από το πανέρι, χαρίζοντας στην κοπέλα το ωραιότερο χαμόγελο του!
-Στάσου…Στάσου να σου τη βάλω στο σακάκι.
Ο Γιάννης κορδώθηκε όπως οι στρατιωτικοί, όταν παρασημοφορούνται. Έβαλε και ο Δημητρός τη δική του.
Σήκωσε τα μάτια στον ουρανό. Του φάνηκε πως είδε τον Σηφοστάλη, καθισμένο σ’ ένα συννεφάκι, να χαμογελάει ειρωνικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου