Ο Μανώλης, καβάλα στο παλιό ποδήλατο, κατηφόρισε όπως κάθε πρωί προς τη λεωφόρο και έστριψε δεξιά. Μια κουβέντα ήταν βέβαια η «λεωφόρος», αφού το πλάτος οδοστρώματος δεν ξεπερνούσε τα έξι μέτρα, αλλά τι να κάνουμε; Μικρή ήταν η πόλη, μικρή και η…λεωφόρος της.
Πέρασε μπροστά απ’ την μεγάλη εκκλησία και λίγα δευτερόλεπτα μετά ακούμπησε το δίκυκλο στον τοίχο του κτηρίου. «Οργανισμός τηλεπικοινωνιών Ελλάδος».Έφτανε πάντα πρώτος στη δουλειά, πλην βέβαια του κυρίου προϊσταμένου που είχε και το κλειδί. Διάβηκε το κατώφλι μα κοντοστάθηκε. Περίεργοι ήχοι τραγουδιστοί έφταναν στ’ αυτιά του και έξυσε το κεφάλι. Έστησε το δεξί αυτί στη σωστή κατεύθυνση και κράτησε την ανάσα.
«Σώωωσον Κύριε τον λαόοοον σου και ευλόοοογησον την κληρονομίαν σου… ».
«Δεν είμαι καλά…», μονολόγησε. «…Δεν άκουσα ψαλμωδίες όταν πέρναγα από την εκκλησία και ακούω στον ΟΤΕ;». Προχώρησε προς το γραφείο του και η φωνή ακούστηκε πιο καθαρά. Καθαρά όμως «ακούγονταν» πλέον και η μυρωδιά!
«Λιβάνι….λιβάνι είναι και όλα έρχονται από το γραφείο του προϊστάμενου». Σταυροκοπήθηκε και μισάνοιξε την πόρτα.
Έπαθε σοκ! Ο προϊστάμενος όρθιος και βρισκόμενος σχεδόν σε έκσταση έψελνε, ενώ ταυτόχρονα θυμιάτιζε μια μικρή κορνίζα που ήταν πάνω στο γραφείο του! Με το ζόρι κατάφερε να ψελλίσει:
«Κύριε προϊστάμενε! Τι κάνετε εδώ; Είστε καλά;»
«Πάψε! Πάψε ιερόσυλε! Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα, αστοιχείωτε; Σαν σήμερα, 17 Νοεμβρίου, σκοτώσαν οι φασίστες τα παιδιά μας, στο πολυτεχνείο. Ένα μνημόσυνο είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω γι’ αυτά!»
Ήταν η δεύτερη επέτειος του πολυτεχνείου και ο Μανώλης δεν είχε φανταστεί ποτέ πως θα ζήσει τέτοια εμπειρία. Γνώριζε πως ο κύριος προϊστάμενος ήταν «θρησκευόμενος», τώρα μάθαινε πως ήταν και…. «δημοκρατικός». Έσκυψε μπροστά στην κορνίζα, να δει τη φωτογραφία. Ήταν από εφημερίδα και απεικόνιζε τον νεκρό Διομήδη Κομνηνό.
Έκανε τον σταυρό του, προς μεγάλη ικανοποίηση του προϊστάμενου και μουρμούρισε : «Συγνώμη…». Άνοιξε την πόρτα και βγήκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου