Τούτες τις μέρες-τον Μάρτη του ’44-εξελίσσονταν η Μάχη της Κοκκινιάς, πρώτο μέρος της τριλογίας που συνεχίστηκε με το Μπλόκο του Αυγούστου και ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου.
Ο λαός της Κοκκινιάς, με την καθοδήγηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, έγραψε πραγματικό έπος απέναντι σε Γερμανούς και Ταγματασφαλίτες. Πέτυχε απίστευτη νίκη, πολεμώντας ακόμα και με πέτρες-λόγω έλλειψης πυρομαχικών-ενάντια σε πολλαπλάσιους και άριστα εξοπλισμένους εχθρούς.
Πολλές πηγές-χάρτινες και διαδικτυακές-αναφέρονται με κάθε λεπτομέρεια σ’ αυτή τη λαμπρή σελίδα του αγωνιζόμενου λαού μας. Εγώ θα περιοριστώ στην προέλευση και στα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που μάτωσαν εκείνες τις μέρες, επαναφέροντας μια ιστορία που δημοσίευσα παλαιότερα και είμαι βέβαιος πως στις εικόνες της, πολλοί θα δουν ανθρώπους δικούς και σπίτια γνώριμα.
Ήταν χαράματα της 4ης Δεκέμβρη του ’44 και το 6ο Σύνταγμα Πειραιά του ΕΛΑΣ, μόλις πριν λίγο είχε καταλάβει το Ε! Αστυνομικό Τμήμα Κοκκινιάς. Ο λεβεντόκορμος νέος περιπολούσε 100 μέτρα μακριά του, στρέφοντας το κεφάλι πότε εδώ και πότε κει, μη ξέροντας από πού θα του ‘ρθει! Τα φυσεκλίκια σταυρωτά και κρεμασμένο στον δεξί ώμο το Εγγλέζικο Τόμιγκαν, που άρπαξε από τον χωροφύλακα,
Άναψε τσιγάρο, που τόσο του είχε λείψει και με την πρώτη ρουφηξιά κόντεψε να πνιγεί! Χίλιες φορές να έβλεπε Εγγλέζους και άλλες χίλιες Ταγματασφαλίτες, μα κείνη η φιγούρα στην αρχή του δρόμου, του πάγωσε το αίμα!
Ήταν δεν ήταν ενάμισο μέτρο στο ύψος και βάλε το μισό στο πλάτος. Είχε την ανάστροφη της αριστερής παλάμης στη μέση της και με τη δεξιά στο μέτωπο ερευνούσε τον ορίζοντα. Δεν τον είχε δει.
Σκέφτηκε να κρυφτεί στη γωνία, μα δεν του ‘κανε καρδιά! Της κούνησε το χέρι. Σαν μπάλα κύλησε στο δρόμο και σε απρόσμενα σύντομο χρόνο στάθηκε μπροστά του. Κατακόκκινη, λαχανιασμένη. «Σκύψε!», τον πρόσταξε. Προσπάθησε να μαζέψει όσο μπορούσε το τεράστιο κορμί του, για να φτάσει στο ύψος της! Τεντώθηκε κι αυτή, πατώντας στα δάχτυλα.
Φλάπ!....Η ελαστική της παλάμη προσγειώθηκε στο αριστερό του μάγουλο και ο ήχος ακούστηκε μακριά! Παρά την αξουρισιά του, θα μπορούσε κάποιος [αν ήταν εκεί] να διακρίνει την κοκκινίλα! «Τι βαράς ρε μάνα;», διαμαρτυρήθηκε, ενώ κοίταζε τριγύρω μήπως τον πήρε κάποιο μάτι! Ευτυχώς κανείς!
«Πανάθεμα σε…Πανάθεμα σε…Που κακό ψόφο να Μην έχεις!....»
«Κάνε βρε μάνα πιο σιγά, πόλεμο έχουμε…»
Έβαλε και τα δυό χέρια στη μέση και τον κοίταξε περιπαιχτικά, ειρωνικά: «Πόλεμο; Κοιτάξτε γειτόνοι ένα μούλικο που κάνει πόλεμο!....Έχει και σφαίρες και ντουφέκι!...Τι λες βρε Πεζεβέγκη;… Μια σταλιά παιδί!!!....Είσαι εσύ για πόλεμο, που δεν ξέρεις ακόμα τι έχεις στο βρακί σου;»
Την έκρυψε στην αγκαλιά του και της ψιθύρισε: «Ηρέμησε μάνα, ηρέμησε…. Πάρτο απόφαση, μεγάλωσα πιά και αυτό εδώ….Δεν είναι ντουφέκι!» Η Σμυρνιά κατάπιε γρήγορα το σάλιο που της έκατσε στο λαρύγγι και ξαναφόρεσε το ύφος που είχε πριν: «Και ο άλλος; Που είναι ο άλλος; Που κοπροσκυλιάζει ο ακαμάτης ο αδελφός σου; Κοίταξε κακομοίρη να τον βρεις και να έρθετε στο σπίτι, να φάτε κατιτίς!...»
«Είναι σε άλλη υπηρεσία, μάνα μου…Σε παρακαλώ!...Σήμερα δεν γίνεται, μα σου υπόσχομαι πως αύριο θα έρθουμε…»
«Είναι σε άλλη υπηρεσία…», επανέλαβε η μάνα και κοίταξε στον ουρανό. Προσπάθησε να την αγκαλιάσει ξανά, μα δεν τον άφησε. Γύρισε την πλάτη και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Πενήντα μέτρα μετά, κοντοστάθηκε και τον κοίταξε για λίγο. Απομακρύνθηκε οριστικά.
Το πρώτο φως της μέρας προσπαθούσε να ξεδιαλύνει το σκοτάδι, όταν μπήκαν αλαφροπατώντας στην αυλή, προσέχοντας μην κάνουν θόρυβο. Η Σμυρνιά όμως ξαγρυπνούσε και η πόρτα που άνοιξε τους ξάφνιασε. Τους έμπασε στο σπίτι σπρώχνοντας αγχωμένα και ψιθυρίζοντας: «Πανάθεμα σας!... Πανάθεμα σας!... Που κακό ψόφο να Μην έχετε!...». Έκλεισε την πόρτα και χάθηκε στις αγκαλιές των….Θεριών της. Στο κατώφλι της κρεβατοκάμαρας, ο πατέρας παρακολουθούσε τη σκηνή με βλέμμα θολό και το στήθος να φουσκώνει από περηφάνια.
Είχε γλυτώσει κατά λάθος το μπλόκο της Κοκκινιάς, μα τον ταλαιπωρούσε η κακή υγεία του. Η Σμυρνιά σφύριξε σαν φίδι: «Εσύυυυ!... Εσύ φταις για όλα!!!....Που έκανες τα τζιγέρια μου σαν τα μούτρα σου!!!»
«Καλά…Καλά…», είπε αυτός συγκαταβατικά, «…..Βάλτους μπομπότα να φάνε και δώσ’ τους και το γάλα που έφερε η….»
Από εξιστόρηση φίλης, για τα κατορθώματα της θειάς της, της Σμυρνιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου