Χαβαλιέ

Η Χαβαλιέ είναι η Ελλάδα του Μουρμούρα, των γεννημένων Μύθων, μα και των κατασκευασμένων.

Είναι η δική μας Ελλάδα, μα και η Ελλάδα των Βιαστών και των ατάλαντων Θεατρίνων της.

Ένας παλιός Κομμουνιστής, ένας μάγκας απ’ το Βαρδάρι και ένα «παιδί» της Μεταπολίτευσης, κατηγορούν και απολογούνται, περηφανεύονται και ντρέπονται, αναλαμβάνουν το μερτικό που τους ανήκει, στα καλά και στα άσχημα, γιατί όπως λέει και ο πρώτος «Τίποτα δεν προέρχεται από παρθενογένεση».

Το «χθες» και το «σήμερα» ανακαλύπτουν πως είναι συγγενείς, παλιοί εραστές που χάθηκαν, μάνες που χώρισαν από τις κόρες και γιοί από τους πατεράδες.

Καλλιτέχνες και Παλιάτσοι, συγκρούονται για μια θέση στο «σανίδι». Περίεργοι Πολέμαρχοι δίνουν αποκλειστικές παραστάσεις και προσφέρουν στους θεατές κονιάκ με πάγο και κοκτέιλ από λάδι και ρετσίνι.

Παράδεισοι γίνονται μπουλόνια και λαμαρίνες και άλλοι σώζονται από γάτες.

Στη «δική μου Σαλονίκη», το πρώτο βιβλίο της «Χαβαλιέ που τη λέγανε Ελλάδα», ζωντανεύει μια άλλη Θεσσαλονίκη, που λίγοι γνωρίζουν.

Η Σαλονίκη του Ξενοφώντα και των φίλων του, που κοκκινίζει από ντροπή, μα και από ζωή. Μπερδεμένη ανάμεσα σε κόκκινα λαμπάκια και κόκκινες σημαίες, ξεχασμένη από την άλλη πόλη, ψάχνει για χρόνια να βρει ταυτότητα και δεν τη βρίσκει, γιατί έχει πολλές.

Μακρινοί οδοιπόροι από τη Μικρασία, τον Πόντο, την Ανατολική Ρωμυλία, την Πόλη και την ρημαγμένη ενδοχώρα, σμίγουν με τους ντόπιους και φτιάχνουν νέες κοινότητες.

Γλυκαίνουν τους ουρανίσκους με σάμαλι και ζεσταίνουν τα παγωμένα μέλη με σαλέπι.

Στροβιλίζονται σε λάσπες και χώματα, φτιάχνοντας παράγκες από υλικά σκόρπια και δεύτερο χέρι.

Βλέπουν Εβραίους να ξεσπιτώνονται και συγκρούονται με ταγματασφαλίτες.

Συναντούν κυρίες που είναι πόρνες και πόρνες που είναι κυρίες. Απορούν για την βασίλισσα που εξολοθρεύει χωρικούς, μα διαλέγει έναν απ’ αυτούς και τον κάνει κυβερνήτη.

Ακόμα πεταλώνουν άλογα στη Ραμόνα, όταν δέχονται πεσκέσι ένα διαστημόπλοιο. Το στέλνουν οι φίλοι από τη Ρωσία κι ας είναι οι Πολέμαρχοι στην εξουσία.

Ψωνίζουν «ευκαιρίες» στο Βαρδάρι, μα δεν ξεχνούν τον Άρη:

«Δεν βαριέσαι….Όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν»

Χαβαλιέ…..Ένα παραμύθι, πιο αληθινό από την ιστορία τους

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Οι Σαρακήνοι και τα τείχη


Τα τείχη! Οι Θεσσαλονικιοί και τα τείχη, είχαν πάντα μια ιδιόμορφη σχέση, που πότε στένευε και πότε φάρδαινε.
Αυτή την έλλειψη σταθερότητας, ήρθαν να τους θυμίσουν οι Σαρακήνοι.
Πραγματική μάστιγα της ανατολικής Μεσογαίας θάλασσας, κατέλαβαν την Κρήτη  και την έκαναν ένα απέραντο πειρατικό κράτος.
Έφτιαξαν στη βόρεια ακτή του νησιού, το κάστρο του Χάνδακα και από ‘κει εξορμώντας, ρήμαζαν όλες τις παραθαλάσσιες περιοχές της Χαβαλιέ και όχι μόνο.
Ο Αυτοκράτορας της Πόλης, Λέων ο Σοφός, πληροφορήθηκε τις ορέξεις τους για τη Θεσσαλονίκη κι έστειλε μαντατοφόρο στους κατοίκους της, με παραγγελιά να ετοιμαστούν για πόλεμο.
Εύκολο είναι να το λες, δύσκολο όμως να το κάνεις.
 Ειδικά, όταν έχουν περάσει τόσα χρόνια μποέμικης ζωής και Χαβαλιέδικου ωχαδερφισμού.
Όμως η κακή φυσική κατάσταση των Θεσσαλονικιών, δεν ήταν  το μόνο πρόβλημα.
Έχοντας τυφλή πίστη στον Αϊ-Δημήτρη, είχαν παραμελήσει για χρόνια τη συντήρηση και επισκευή των τειχών, θεωρώντας πως με τέτοιο στρατηλάτη για προστάτη, όλα τα άλλα ήταν περιττά!
Οι Σαρακήνοι επιτέθηκαν με κάθε μέσο και με αρχηγό έναν προδότη Χαβαλιέ, τον Λέοντα τον Ξεφτιλίτη!
Το 904,στις 31 του Ιούλη, η Θεσσαλονίκη έπεσε και οι βάρβαροι πέρασαν από μαχαίρι χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς διάκριση φύλου και ηλικίας.
Γέμισαν τα καράβια τους με τους θησαυρούς της πόλης και  22.000 νέους και νέες, που πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της ανατολής.
Άγνωστο πόσοι πέθαναν στο ταξίδι για την Κρήτη.
Λίγο μετά, η Θεσσαλονίκη άρχισε και πάλι να φτιάχνεται απ’ την αρχή, με το βάρος να πέφτει στα τείχη[στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα], γιατί καλός και άγιος, ως γνωστόν, ο Δημήτρης, αλλά αν δεν κουνάμε και λίγο τα χέρια μας, έρχονται πάντα οι Σαρακήνοι!
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)