Με τη γλώσσα έξω απ’ τον ανήφορο, μπήκαν στην ταβέρνα που ήταν θρύλος στη Θεσσαλονίκη.
Θρύλος που πλέχτηκε στα χρόνια των Πολέμαρχων, αφού η «Δόμνα» ήταν τόπος συνάντησης των Σαλονικιών, που έψαχναν τρόπους να αντισταθούν στη χούντα.
Έβγαζαν το χτικιό που μαύριζε τις ζωές τους, τραγουδώντας Θεοδωράκη παρέα με το Τζουκ-μποξ του καταστήματος, που πάνω στα τραγούδια του Μίκη είχε παραπλανητικό τίτλο, «Μαρία Πενταγιώτισα»!!
Και αν στο πιάτο με τον μεζέ εύρισκαν κι ένα καρφί ή καμιά ασφάλεια ηλεκτρικού ρεύματος, σήμαινε πως χαφιές μπήκε στο μαγαζί ή Μπάτσος!
Μετά την «πτώση» της χούντας, οι Σαλονικιοί τιμούσαν μαζικά τις ταβέρνες της Πάνω Πόλης, η «Δόμνα» όμως ήταν περιζήτητη, γιατί μαζί με τους μεζέδες και το κρασάκι, πρόσφερε δωρεάν κι ένα κυβικό αέρα αντίστασης!
Οι πιστοί της κυρίως φοιτητές και «βαμμένοι» με όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου.
Ορθόδοξοι, διαμαρτυρόμενοι, ρεβιζιόνες- ρεφορμιστές, Κινεζόφιλοι, Αλβανόφιλοι και άλλοι.
Αργότερα προστέθηκε και μια απόχρωση του πράσινου.
Οι συζητήσεις «αιματηρές», άγριες, χωρίς έλεος! Τσιτάτα και κείμενα, βγαλμένα από παμπάλαια βιβλία, που οι πιστοί χρησιμοποιούσαν ως λόγχες, τουφέκια και ασπίδες, μα αρκετές φορές και ως πολυβόλα και θωρακισμένα.
«Ο Λένιν είπε….»….
«Ναι, μα εννοούσε….»
«Ο Μαρξ έχει απαντήσει σ’ αυτό….»
«Άλλα χρόνια τότε…»
«Ο Τρότσκι μόνο, θα έδινε διέξοδο….»
«Προδότες Τροτσκιστές!…»
« Σηφοστάληδες του κερατά!….».
Στο κρίσιμο σημείο, πάντα κάποιος άρχιζε τα αντάρτικα τραγούδια και όλοι γίνονταν μια αγκαλιά!
«Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες, λευτεριάς λίπασμα, οι πρώτοι νεκροί…».
Ο Γιάννης βυθισμένος από ώρα στις σκέψεις του, ένοιωθε πλέον και ενοχές.
«Τι έχω πάθει, που να με πάρει και να με σηκώσει; Ήταν δεν ήταν 13 χρονών. Άσε που δεν ήταν και ο τύπος μου. Καλύτερα να μη την ξαναβρώ»
-Σύντροφε Γιάννη, πεσμένο σε βλέπω απόψε.
-Η κοπέλα, Γεράσιμε…Δεν μπορώ να τη βγάλω απ’ το μυαλό μου.
-Ποια κοπέλα;
-Αυτή που κοίταζα στη συγκέντρωση, όταν με ταρακούνησες.
-Α …Μάλιστα…Τώρα κατάλαβα. Σύνελθε σύντροφε και άσε στην άκρη τις κοπέλες. Έχουμε πολλά και σπουδαία καθήκοντα μπροστά μας.
-Έχεις δίκιο Γεράσιμε. Άντε γειά μας!
-Στον αγώνα μας!
-Μωρέ θα τη βρω εγώ…
-Είπες τίποτα σύντροφε;
-Όχι Γεράσιμε, όχι!
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Η Χαβαλιέ που την έλεγαν Ελλάδα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου