Ο Ξενοφώντας χαιρετούσε τις πόρ@#ς μία-μία, καθώς έκανε τη βόλτα του κι αυτές ρωτούσαν η μια την άλλη, πίσω από την πλάτη του:
«Καλέ, που βολεύει τις ανάγκες του, αυτός ο ομορφούλης;»
«Όπου και να τις βολεύει, νταβατζής θα γίνει ή Κομμουνιστής!», η «πληρωμένη» απάντηση από τη «φιλοσοφημένη» της παρέας.
Ήξεραν πως δεν τον είχε «πάρει» καμιά τους. Αν είχε συμβεί, δεν θα το κρατούσε βέβαια μυστικό.
Το μυστικό το είχε ο Ξενοφώντας, που το είχε αποφασίσει: «Εγώ με που@#α, δεν ξεπαρθενιάζομαι»
Εύκολο να το λες εκείνη την εποχή, μα άντε να το κάνεις, που έτσι κι έλεγες καλημέρα σε κορίτσι, έπρεπε να το παντρευτείς, εκτός αν ήταν «του σκοινιού και του παλουκιού»!
Ζορίζονταν πολύ ο Ξενοφώντας και οι μάγκες σαν αυτόν, δεν πρέπει να ζορίζονται.
Παπούτσια είχε, τα δεκαοκτώ τα είχε κλείσει και μια ιδέα γυρόφερνε στο μυαλό του, τον τελευταίο καιρό.
Έβαλε στην τσέπη πέντε μεροκάματα, που ‘κανε συνεχόμενα στα «Λαδάδικα» και κίνησε για την ανατολική Θεσσαλονίκη.
Είχε ακούσει πως οι άνθρωποι εκεί ήταν πιο χαλαροί και τα κορίτσια πιο λεύτερα.
Από την άλλη βέβαια, δεν γνώριζε κανέναν από «την άλλη πλευρά», ώστε ν’ αρχίσει από κάπου βρε αδελφέ…
«Δεν πάει στο διάολο», σκέφτηκε. «Πάω και βλέπω. Ο θεός βοηθός».
Κατέβηκε από το λεωφορείο στο «Στρατηγείο» και πήρε με το πόδι το δρόμο της Βασίλισσας της Όλγας.
Χάζευε τα υπέροχα σπίτια, πραγματικά παλάτια στα μάτια του και ξέχασε το λόγο της «εκστρατείας» του.
Έστριψε αριστερά και τα «παλάτια» χάθηκαν. Τα κτήρια που έβλεπε τώρα, τον έκαναν να νοιώθει πιο οικεία.
Κορίτσια στο δρόμο δεν είχε, προς μεγάλη του απογοήτευση.
Ξαφνικά, ένα κόκκινο λαμπάκι του τράβηξε την προσοχή.
«Αμάν! Έχει και ‘δω τέτοια;»
Προσπάθησε να το περάσει βιαστικά. Κοντοστάθηκε.
«Δεν πειράζει μωρέ, να ρίξω μια ματιά. Στο κάτω-κάτω, δεν θα πάω’ κιόλας!»
Μπήκε δειλά στο μισοσκότεινο σαλονάκι. Ερημιά! Ούτε ένας!
Ήταν περιποιημένο και δεν μύριζε σαν αυτά που ήξερε.
Κίνησε να φύγει, αλλά σαν μάγισσα ξεπρόβαλε μπροστά του, η «τσατσά»!
«Καλώς το παλικάρι, καλώς το λεβέντη! Κάτσε... Η κοπέλα έρχεται αμέσως. Είναι πολύ όμορφη... Θα σ’ αρέσει!».
«Η κοπέλα….», σκέφτηκε. «Θα εμφανιστεί καμιά γριά, πιο μεγάλη απ’ αυτήν και τη λέει κοπέλα!»
Και όμως. Ήταν σαν τα κρύα τα νερά! Ένα μισόγυμνο μελαχρινό μπουμπούκι, με πανέμορφο πρόσωπο και δυο μαύρα μάτια που έκαιγαν.
«Δεν είναι δυνατό! Τι δουλειά έχει αυτός ο άγγελος εδώ;»
Έσπρωξε με το δεξί της χέρι την πόρτα του δωματίου και τον προσκάλεσε.
Προσπάθησε να αρνηθεί. Δεν βγήκε ήχος!
Ένοιωθε αισθήσεις πρωτόγνωρες, απίστευτες. Κολύμπαγε, μα όχι στη θάλασσα. Στον ουρανό!
«Πως σε λένε;», τη ρώτησε, αφού κάπνισε δυό τσιγάρα.
«Θα με ζητάς ‘Μαίρη’, όμως μόνο εσύ θα ξέρεις πως με λένε Γεωργία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου